zondag 30 december 2018

Fijne jaarwisseling !


Ik ga het kort houden, vandaag. Het was te verwachten dat ik na ons optreden, van vorige week vrijdag, een paar dagen uitgeteld op bed zou liggen. Maar ik kreeg er ook nog een fikse verkoudheid bij, dus met de kerst was ik een snotterend en hoestend wrak.

Inmiddels gaat het weer wat beter en zijn me twee dingen te binnen geschoten die ik bij ons concert vergeten ben. Ik heb er niet aan gedacht om de leden van de band voor te stellen. Sorry, meisjes en jongens, daar is nu niet veel meer aan te doen.

Ik ben ook vergeten om het publiek met een positieve boodschap naar huis te sturen. Boodschappen had ik genoeg, maar die gingen vooral over wat er in de afgelopen 35 jaar allemaal verkeerd is gegaan.

Uiteindelijk eindigde ik met: 'Het concert is afgelopen, jullie kunnen nu wel ophoepelen.'

Nou ja,niet precies zo. Maar wat ik had willen zeggen was iets dat ik eerder gelezen had in een recensie, op de website van het beroemde muziekmagazine Rolling Stone. Daar werd opgemerkt dat, in plaats van alle strijdkreten en politieke leuzen, er eigenlijk maar één ding op al die baseballpetjes en t-shirts zou moeten staan: 'Be Kind To Each Other'.

Dus: Gelukkig Nieuwjaar ! En wees aardig voor elkaar.




De Strip: De Nieuwjaarswens is getekend door de Geheimzinnige Hulpman en de Stripman samen. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het voorgaande verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


zondag 23 december 2018

Goed nieuws en... nog meer goed nieuws


Afgelopen week kreeg ik een telefoontje van de Gemeente. Zoals jullie misschien nog weten heb ik een paar weken geleden een verhaal geschreven over het maai-regime, waarmee de groenvoorziening elk jaar het grasveld naast onze flat verandert in een kale, dorre vlakte.

Ik stuurde mijn stukje, waarin ik vroeg of het niet mogelijk zou zijn om minder vaak te maaien, zodat de inheemse planten die tussen het gras groeien de kans zouden krijgen om tot bloei te komen, naar de Gemeente. Die heeft immers in de krant verklaard dat ze zich in willen zetten voor de biodiversiteit. Nou, met al die grasvelden kun je daar een mooie stap mee zetten.

Ik zeg het maar meteen, er gaat iets gebeuren, naar aanleiding van mijn verhaal. De ambtenaar die mij belde vertelde dat er een bedrijf in de arm is genomen dat een voorstel gaat doen. Iets met meer bloeiende heesters en minder gras. En dat gaan ze uitproberen in onze wijk.

Hij legde ook uit dat er wat het maaien betreft bij de Gemeente twee mogelijkheden waren. Eén keer per jaar maaien, dat doen ze nu bij de meeste wegbermen, of één keer per week. Een tussenweg, zoals ik voorstelde, kennen ze niet.

Maar hij hield het best voor mogelijk om, bijvoorbeeld, een deel van ons grasveld, nog maar eens per jaar te maaien. Al voorspelde hij ook dat er waarschijnlijk buurtbewoners tegen in opstand zouden komen. Waarbij ik me afvroeg of die bewoners dan zo blij zijn met de jaarlijkse kale bruine vlakte.

Nou ja, er is in ieder geval iets in gang gezet.

Ondertussen hebben we ons jubileumconcert, met de Werkgroep Eigen Werk, ook tot een goed einde gebracht. We mogen gerust van een succes spreken. Er kwam zoveel publiek opdagen dat er stoelen bijgeplaatst moesten worden, in de grote zaal van Artishock.

Ik was zelf best gespannen en ook wat verkouden, maar volgens de reacties uit de zaal was daar niets van te merken. Afgezien van wat kleine missers zijn er ook geen liedjes ernstig fout gegaan. De stemming was prima en na afloop kregen we alleen maar complimenten.

Tijdens de voorstelling vertelde ik een verhaal, tussen de liedjes door, waarbij ik gebruik maakte van petten en mutsen die ik bij de webwinkels van verschillende politieke partijen had gekocht. Het begon met een mooie, witte, warme, wollen D66 muts. Dat koppelde ik aan de idealen uit de jaren '60 en wat daar van terecht gekomen was.

Na mijn verhaal wilde ik de muts cadeau doen aan iemand in het publiek, omdat ik er zelf niet mee over straat durfde. Ik hoopte dat er een D66 aanhanger aanwezig zou zijn, maar niemand wilde hem hebben.

Ik had van D66 ook een grote boodschappentas besteld, waar ik mijn verschillende hoofddeksels in bewaarde. Na afloop liepen mijn vrouw en ik, in vrolijke stemming na een gezellige nababbel en borrel, met die D66 tas de trap af naar de uitgang. Een oudere heer kwam ons achterna, vanuit een andere ruimte in het gebouw.

'Wat een mooie tas hebben jullie daar !' zei hij.

'Ja,' zei ik, 'als u hem zo mooi vindt kan ik u misschien plezier doen met een D66 muts.'

Zo raakten we aan de praat en het bleek dat hij jarenlang fractievoorzitter voor D66 was geweest in de Gemeenteraad. Na enige aarzeling nam hij de muts van mij aan. Ik zei dat ik ook nog leuke spullen van de SP had, maar dat sloeg hij vriendelijk af. Sympathieke club, maar niet zijn richting.

Voor de deur namen we afscheid. Een mooie afsluiting van een geslaagde week.

Klik hier voor een aantal foto's van ons optreden 


De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 16 december 2018

Het heeft gesneeuwd !


Er ligt een dun laagje sneeuw. Geen centimeters dikke laag, de dakpannen van de buurhuizen schemeren er doorheen en op de takken van de bomen is zelfs helemaal niets blijven liggen. Maar op het grasveld, de stoep, de straat en de geparkeerde auto's ligt een dekkend laagje.

Toen ik vanochtend wakker werd, om kwart over zes, was er nog niemand door de straat gereden, of gelopen. Alles maagdelijk en ongestoord. Anderhalf uur later kon je aan de voetsporen zien dat een van de buren de hond heeft uitgelaten, en aan de bandensporen, dat de benedenbuurvouw thuis is gekomen van haar nachtdienst.

Op de foto's die ik maakte krijgt alles een oranje gloed. Misschien door de kerstverlichting die in verschillende voortuintjes opgehangen is. Een van mijn Facebookvrienden plaatste gisteren wat foto's van de Antwerpse kerstmarkt. Hij wenste ons vast fijne feestdagen en een goed 2019. Ik antwoordde dat ik eigenlijk niet in kerst geloof, maar voor hem een uitzondering wilde maken om hem ook het beste te wensen.

Daarop schreef hij dat kerstmis voor hem eigenlijk ook helemaal niet hoefde, maar omdat veel anderen het zo leuk vinden paste hij zich aan. Een derde Facebookkennis meldde zich: Zij had ook helemaal niks met kerst ! Maar toch iedereen de beste wensen.
Zo zaten we, met drie mensen voor wie het eigenlijk allemaal niet hoefde, elkaar prettige feestdagen te wensen.

En eigenlijk had ik wel wat anders aan mijn hoofd. Komende vrijdag treden we weer op met de Werkgroep Eigen Werk. Het is dan 35 jaar geleden dat de groep is opgericht. Ook deze keer hebben we een programma ingestudeerd van eigen liedjes, oude liedjes met nieuwe teksten en een paar stukjes die we, wat tekst en muziek betreft, helemaal van anderen gekopieerd hebben.

Ik heb al eens eerder verteld dat we er een paar jaar terug opnieuw aan begonnen zijn. Ik had zelf, sinds mijn chronische ziekte een jaar of 15 geleden de kop op stak, niet veel meer gezongen of gitaar gespeeld. Met de andere oud WEW-ers was het niet veel anders. Onze bassist had zelfs geen basgitaar meer en moest weer helemaal opnieuw leren spelen.

Maar inmiddels zijn we aan ons derde optreden toe en begint het zelfvertrouwen te groeien. Ook al slaan we wel eens een verkeerde noot aan, vergeten we soms onze tekst, of vallen we op het verkeerde moment in, we verwachten dat het toch een heel gezellige avond wordt.

Nog wel een beetje oefenen, van te voren. Het weer zit in ieder geval mee, er is voor de rest van de week dooi voorspeld. Wij en ons publiek hoeven niet door dikke lagen sneeuw te ploegen. En een witte kerst lijkt ook niet waarschijnlijk.


Kijk hier voor mijn eerste sneeuwfoto's:  twitter.com/jandestripman



De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 en deel 10 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 9 december 2018

Fred Schilder (4 februari 1943 – 25 november 2018) – De fotograaf van Artishock


Zondagavond, Elly en ik zitten TV te kijken. De telefoon gaat, een van de Werkgroep Eigen Werk-leden meldt dat het slecht gaat met Fred Schilder. Hij is opgenomen in het ziekenhuis en de vooruitzichten zijn somber.

We overleggen of we bij hem op bezoek zullen gaan en besluiten om de volgende dag te informeren hoe het dan met hem is. We willen alleen bij hem langs als hij daar zelf nog iets aan heeft. Een uurtje later krijgt Elly een berichtje op haar mobiel: Fred is overleden.
Later begrijpen we dat hij lichamelijk op was, maar dat hij zelf nog erg aan het leven hing. Fred had best nog verder gewild, maar het ging niet meer.

De laatste keer dat ik hem zag was op Koningsdag. Wij zouden een half uurtje optreden met de WEW en waren op het podium bezig met de voorbereidingen. Uit mijn ooghoek zag ik iemand heel moeizaam het stenen trapje van het schoolplein achter het podium afdalen: Fred. Ik schrok ervan hoe vermoeid en grauw hij eruit zag. En de dag moest nog beginnen.

Eenmaal wat uitgerust, op een stoel voor het podium, kwam hij weer een beetje in zijn normale doen. Foto's makend, met een brede glimlach voor vrienden en bekenden.
Dat is hoe we ons Fred zullen herinneren: Hij was er altijd. Op zijn eigen, eigenwijze manier, vriendelijk maar ook een beetje gereserveerd. Altijd meer toeschouwer dan deelnemer.

Zo was hij er al toen ik, in de jaren '80, pas bij Artishock kwam kijken. Op zijn vaste plek, op het verhoginkje, rechts van de bar. Gezellig pratend met zijn vrienden en zich af en toe terugtrekkend achter zijn camera.
Als het er op aan kwam was hij niet te beroerd om je wat goede raad te geven. 'Als je vriendin binnenkomt, ga dan eerst even naar haar toe,' zei hij me ooit. 'Wacht niet tot ze een half uur later bij jou aangeland is.'

Verstandige woorden, waar ik mijn voordeel mee gedaan heb. Fred was tenslotte bijna 20 jaar ouder dan ik en had ook toen al een keizerlijke grijze haardos, waar ik alleen maar eerbied voor kon hebben.

We kwamen elkaar vaker tegen toen ik lid werd van de Filmhuis werkgroep. Fred vervoerde de films, vanuit Bussum waar hij werkte en weer terug naar Weesp. We gingen kamperen, met de leden van de werkgroep, we bezochten een tentoonstelling in Gent en brachten een weekend door in een vakantiehuisje in Ouddorp.

Fred kon je er goed bij hebben, op zulke uitstapjes. Hij ging zijn eigen gang, maar dronk ook gezellig een pilsje mee, of stond 's ochtends, bij het ontbijt, een eitje voor je te 'brötschelen'. Hij kwam oorspronkelijk uit Nuth, Zuid-Limburg en dat kon je af en toe nog horen.

De gezelligheid bij Artishock liep ook wel eens een beetje uit de hand en op een zeker moment kondigde Fred aan dat hij zich wat verantwoordelijker zou gaan gedragen. Tot dan toe was hij altijd, in zijn oude witte Citroën, naar huis gereden, ook als er wat meer geconsumeerd was dan verstandig was. Vanaf nu zou hij met de fiets komen.

Bij de volgende activiteit kwam hij wat moeizaam de trap naar de soos op gestommeld. Hij was de vorige avond, op weg naar huis, van zijn fiets gevallen. Nu was hij weer als vanouds met de auto. 'Fietsen dat doe ik niet meer, veel te gevaarlijk !'

Hij maakte foto's van alle activiteiten die we ondernamen voor Artishock. Van de optredens op de Kunstmarkt tot de Korte Kursus Blues. Hij maakte foto's van je huwelijk en zelfs voor je paspoort, als dat vernieuwd moest worden.
En hij was een vakman. Naast zijn huis bouwde hij zijn eigen fotostudio.

In zijn tuin, waar hij af en toe vrienden uitnodigde voor een barbecue, kweekte hij metershoge zonnebloemen. Na het eten moest je dan even mee naar de studio voor een foto. Hij heeft zo een immens archief opgebouwd.

Toen ik, door gezondheidsproblemen, niet meer zo actief kon zijn binnen de vereniging, zagen we elkaar minder vaak. Maar we verloren elkaar niet helemaal uit het oog. Elly ging bijvoorbeeld in de eerste week van januari altijd even bij Fred het nieuwe jaar indrinken.
We kregen bijna elk jaar z'n zelfgemaakte fotokalender. En toen een paar jaar geleden de WEW uit een 25-jarige winterslaap kwam, was Fred weer paraat om publiciteitsfoto's voor ons te maken.

In de tussentijd was hij trouwens wel behoorlijk actief gebleven binnen Artishock. Hij was dan ook lid van het allereerste uur, aanwezig op de oprichtingsvergadering. Later werd hij tot erelid benoemd.

Fred Schilder was de fotograaf van Artishock en van onschatbare waarde voor de vereniging en het culturele leven in Soest. Hij laat een enorm archief na. Maar bovenal was Fred een trouwe vriend. Wij gaan hem vreselijk missen...


Foto's van Fred zijn te zien op zijn Facebookpagina. Daar eerst foto's van verdwenen plekken in Soest, maar verderop ook andere onderwerpen. 

Veel meer vrij werk, digitale montages, portretten en series over windwijzers, koeien, bloemen en vogels op zijn eigen foto-website.



De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 2 december 2018

Ligt Soestdijk in een Nationaal Park ?


Het komt een beetje als mosterd na de maaltijd, maar vanochtend bekeek ik de folder pas echt goed. We kregen hem een paar maanden geleden binnen en ik stopte hem in mijn vogelagenda. Later nog eens naar kijken, dacht ik, misschien leuk om een stukje over te schrijven.

Nu blijkt dat Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug 15 jaar bestaat en dat dat werd gevierd in oktober. Leuk, natuurlijk, maar wat heb ik daar mee te maken ? Ik lees nu, tot mijn verrassing, dat ik de afgelopen 15 jaar in dat nationale park heb gewoond. Ik sta toch bekend als een natuurliefhebber, maar dat was me niet opgevallen. Mijn fout.

De heuvelrug zelf is er uiteraard al veel langer, 150.000 jaar, opgestuwd door de gletsjers in de voorlaatste ijstijd. Dat er een nationaal park was had ik ook wel eens gehoord, maar ik dacht dat dat ergens verderop begon, bij Doorn, of Leersum. Het blijkt dat het zich uitstrekt van het Gooi, ten Noordwesten van Soestdijk, tot aan Rhenen, ver in het Zuidoosten.

20.000 hectare aaneengesloten natuurgebied, het grootste bos van de Randstad, 106 landgoederen en buitenplaatsen, somt de folder op. En – heel belangrijk in deze tijd van economisme – 14.000 personen hebben er een baan door, in toerisme en recreatie.

Ik was me er best van bewust dat mijn directe woonomgeving rijk was aan natuurschoon. Bossen, heide, zandverstuivingen en polders hebben we vlak in de buurt. Als bewoner raak je er waarschijnlijk aan gewend en valt het allemaal niet meer op. Maar het blijkt dat er vlakbij maar liefst zes TOP-locaties zijn: Toeristische Overstap Punten, waar je de auto kunt parkeren, een kop koffie drinken, of je elektrische fiets opladen, maar vooral: van de natuur genieten. Dat is een hogere TOP-dichtheid dan in enig ander deel van de provincie.

De folder beveelt ons aan om lid te worden van Natuurmonumenten en Het Utrechts Landschap. Die organisaties heb ik heel lang gesteund, maar de laatste jaren hebben ook bij mij de bezuinigingen toegeslagen. Misschien dat daarom dat Nationale Park een beetje langs me heen is gegaan.

Ondertussen zijn de feestelijkheden voorbij. Nou had ik toch al geen aandrang om aan een fotowedstrijd mee te doen, al had het gescheeld als ik me gerealiseerd had dat ik een foto gemaakt vanuit mijn eigen woonkamerraam – ik woon middenin het park ! – in had kunnen sturen. Maar speurtochten, workshops, paddenstoelenwandelingen, een zaklamptocht, of mindful bewegen, dat zit er voor mij niet in.

Moet gezegd dat de folder ook een aantal activiteiten noemt die geschikt zijn voor rolstoelrijders en scootmobielbestuurders. Maar goed, die zal ik in het volgende voorjaar nog eens bekijken. De Heuvelrug ligt er dan ook nog. En die folder kan nu bij het oud papier...

Zie voor meer informatie: np-utrechtseheuvelrug.nl




De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 25 november 2018

De e-reader en de hulpprogramma's


Sinds een paar weken ben ik de gelukkige bezitter van een e-reader. Dat 'gelukkig' is niet ironisch bedoeld, ik ben echt blij met het apparaatje. Het afgelopen jaar ben ik wat meer aan het lezen en dan is het een uitkomst. Boeken die je voor de e-reader koopt nemen geen plaats in in je boekenkast, een e-reader is prettiger vasthouden dan een dikke pil van 700 bladzijden en het leest echt prettig.

Een e-reader heeft een mat beeldscherm, je kunt de lettergrootte en het lettertype instellen en voor donkere momenten heeft hij binnenverlichting. 's Nachts in bed lezen kan dus zonder bedlampje, ook onder de dekens. Bovendien heb je, zelfs op een redelijk goedkoop exemplaar als het mijne, ruimte voor honderden boeken en zijn e-books in aanschaf goedkoper dan papieren exemplaren.

Zijn er geen minpuntjes ? Jawel, het hulpprogramma. Vroeger – misschien nu nog wel, maar ik koop weinig spullen, dus weet ik het niet zeker – kreeg je bij elk apparaat dat je op de pc aan kon sluiten een hulpprogramma. De digitale camera, de camcorder, de mp3-speler en ook de cd-brander, allemaal hadden ze hun eigen programmaatje en meestal was het werken daarmee geen pretje.

Het is mij bijvoorbeeld nooit gelukt om een programmaatje voor het, handig en snel, foto's en films van toestel naar computer transporteren, echt te gebruiken. Vaak mislukte het installeren al. Nou is dat helemaal niet erg, want dat overzetten van beeldmateriaal gaat ook prima met Windows verkenner.

Eigenlijk zijn al die programma's waarmee je je muziekcollectie, of fotoverzameling kunt beheren overbodig. Het ziet er leuk uit als je al die gedigitaliseerde lp's en cd's met hun hoesjes op een rijtje ziet, maar netjes verdeeld over ouderwetse verkennermapjes werkt net zo overzichtelijk.

Maar goed. Als je een e-reader koopt vraag je je wel af hoe je die e-boeken op het apparaatje krijgt. De verkoper beveelt daarvoor een – jawel ! – hulpprogramma aan, Adobe Digital Editions.

Bij de aanschaf van een e-book, krijg je doorgaans alleen een weblink. Om het boek te downloaden en er een bruikbaar bestand van te maken heb je een programma nodig. Bijvoorbeeld Adobe Digital Editions. Het is gratis en de eerste keer dat ik het gebruikte werkte het ook.

Vervolgens ging ik eens rondkijken op het internet. Er zijn verschillende websites waar je gratis e-boeken kunt downloaden. Dat gaat dan doorgaans over oudere geschriften, die niet meer in druk zijn. Ik kwam terecht op het Project Gutenberg, een non-profit organisatie die heel veel antieke titels aanbiedt, van William Shakespeare tot Louis Couperus.

Ik wilde niet direct hebberig doen, dus ik zette een dozijn van hun gratis e-boeken op mijn laptop. De Pickwick Papers, bijvoorbeeld, van Charles Dickens. Erg leuk, veel leesbaarder dan ik verwachtte en een aanrader voor wie van Engeland in de 19e eeuw houdt.

Ik verkreeg nog wat e-boeken uit andere bronnen en liet vervolgens Adobe Digital Editions mijn verzameling beheren. Leuk een e-bibliotheek verdeeld in e-boekenkasten. Echt overzichtelijk vond ik het er niet uitzien, maar een probleempje was vooral dat Adobe het plaatje van elk boek voorzag van een blauw etiket met het woord 'nieuw' erop.

Als ik na een poosje iets toevoegde was dat ook 'nieuw' en dat bleef het. Ook als ik de boeken, via het programma, overzette op mijn e-reader. Dat is niet handig, zo krijg je op den duur honderden nieuwe boeken en kun je tussen dat bos de echt nieuwe bomen niet meer zien. Je kan dat 'nieuw' maar op één manier uitzetten, door het boek in Adobe Digital Editions te openen. Je kunt met het programma namelijk ook e-boeken lezen, op je pc of laptop.

Ik opende dus een stuk of tien boeken en daarna liep Adobe Digital Editions vast. Het is me sindsdien niet meer gelukt het weer aan de praat te krijgen. Alle boeken verwijderen, het programma opnieuw installeren, het helpt niets.

Een zoektochtje op internet leerde me dat duizenden e-boeklezers met hetzelfde probleem worstelen. Vervelend, maar niet echt erg. Inmiddels ben ik er achter dat je e-boeken ook met Windows verkenner op je reader kunt zetten. Nieuwe boeken kopen kan direct met de reader, die zelf ook een internetverbinding heeft. Kortom, weer een hulpprogramma dat volstrekt niet helpt en overbodig is.

Maar een e-reader ? Dat is een aanrader !



De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 18 november 2018

Ons grasveld en de biodiversiteit


De gemeente Soest houdt contact met zijn bewoners via een aantal pagina's in de Soester Courant. Het eerste artikel van de afgelopen week had als titel 'Wat doen we in Soest – Insecten en biodiversiteit'.

Dat interesseerde me zeer, want ik ben erg begaan met insecten en biodiversiteit. De gemeente is goed bezig, hoor, ze gebruiken geen bestrijdingsmiddelen, ze planten inheemse bomen en struiken aan en zo meer.

Onder het tussenkopje 'Bermen en gazons' schrijven ze: 'Onze bermen worden eens per jaar gemaaid. Het maaisel blijft een aantal dagen liggen zodat de zaden er uit kunnen vallen... (…) Hiermee stimuleren we de biodiversiteit van de planten. Hoe meer diversiteit, hoe meer insecten er komen.'

Geweldig ! Ik had het zelf niet beter kunnen verzinnen. Alleen gaat dit uitsluitend over de wegbermen. Die zag ik inderdaad vol bloeiende planten staan, afgelopen zomer. Over de gazons schrijven ze niets.

Augustus
En het beleid is wat betreft die gazons ook heel anders. Ik kijk vanuit mijn raam uit op een aardig gemeentelijk grasveldje. In het vroege voorjaar komen daar allerlei leuke plantjes tot bloei, maar dat wordt snel, door de groenbeheerders, de kop ingedrukt. Vanaf april wordt er namelijk elke week gemaaid.

Zo fanatiek gaat men tekeer, zo kort wordt het gras gehouden, dat er na enige tijd kale plekken ontstaan, waar helemaal niets meer groeit. Inmiddels is het november en hoewel de grote droogte voorbij is en het gazon weer aardig groen begint te worden, zijn de kaal gemaaide plekken nog steeds niet dichtgegroeid.

September
Ik zie dit nu al een paar jaar met stijgende verbazing en toenemende ergernis aan. Uit nieuwsgierigheid heb ik afgelopen voorjaar zelfs wat aarde weggehaald, van de rand van het gazon, en in bloempotten op mijn balkon gedaan. Om te zien wat voor plantjes er nou in dat grasveld zouden groeien, als het niet elke week tot op de wortel zou worden afgemaaid.

In mijn bloempotten groeiden en bloeiden paardenbloemen, madeliefjes, ereprijs, weegbree, duizendblad, klaver, hoornbloem, allemaal bloemen die bestoven worden door insecten.

November
Zou het niet een goed idee zijn, voor de insecten en biodiversiteit, als die planten in de vele duizenden vierkante meters gazon, die onze gemeente heeft, de kans zouden krijgen om tot bloei te komen ? Leuk dat het in de smalle reepjes wegberm mogelijk is, maar met die gazons maak je pas echt impact.

Daarnaast zou je een hoop werk, mankracht en dus geld kunnen besparen door wat minder te maaien. Die gazons zijn geen golfbanen ! Het is helemaal niet erg als het gras er 10 of 20 centimeter hoog staat. En als dat echt een brug te ver is, maai dan eens een jaartje om de week, in plaats van elke week.

Wat overigens ook achterwege kan blijven is dat malle bladblazen, aan het eind van de herfst. Afgevallen blad is helemaal niet schadelijk voor een grasveld, insecten en andere ongewervelden schuilen onder en leven in dat afgevallen blad. En ook daarop kun je leuk besparen en tegelijk de natuur helpen.

Het lijkt mij een win-win-win situatie.



De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


zondag 11 november 2018

Oorlog is een misdaad


Het is dit weekeinde precies 100 jaar geleden dat er een eind kwam aan de Eerste Wereldoorlog. Bij ons is dat niet zo'n evenement, maar in de ons omringende landen wel. In België leggen schoolkinderen bloemen op gedenkplaatsen en op zondag is er een grote herdenking in Parijs gepland.

De BBC is al geruime tijd bezig met terugblikken en herdenken. Er waren in de afgelopen week documentaires over het verloop van de oorlog en de rol van de spoorwegen. Er was aandacht voor het bezoek dat premier May bracht aan de militaire begraafplaats van Saint-Symphorien nabij het Belgische Bergen. Ze legde er onder meer bloemen op het graf van de laatste Britse soldaat die in de oorlog gesneuveld was.

In totaal werden er in de strijd ongeveer 9 miljoen militairen gedood en 1 miljoen burgers. 'Daarnaast stierven door honger en ziektes nog bijna 6 miljoen burgers,' schrijft Wikipedia.

Je zou zeggen dat iedereen blij was toen er eindelijk een wapenstilstand getekend werd. Toch is er iets geks met dat moment. De wapenstilstand ging in op 11 november, 1918, om 11 uur 's ochtends. De elfde van de elfde, om elf uur, dat is toevallig !

Dat is het dus niet. Er was uiteraard enige tijd onderhandeld voor er een akkoord getekend werd. Uiteindelijk werden de partijen het op 10 november, om 5 uur 's ochtends, eens. Je zou zeggen dat de vijandelijkheden onmiddellijk gestaakt werden. Maar, nee. De onderhandelaars besloten om het vechten pas de volgende dag om 11 uur te staken.

Ik kan me nog voorstellen dat om 5 uur 's ochtends niet direct elk legeronderdeel bereikt kon worden, maar waarom dat uitstel tot de volgende dag 11 uur ? Het gevolg was dat er tot op het laatste moment doden zijn gevallen. Welke idioot bedenkt zoiets ?

Hoge militairen, lees ik bij Historiek.net. Een Franse maarschalk, een schout bij nacht en een admiraal uit Groot-Brittannië en een Duitse diplomaat. Oorlog is al een misdaad, natuurlijk, maar deze lieden hebben nog wat extra doden en gewonden op hun geweten. Volstrekt onnodig, maar elf, elf, elf, dat is zo'n leuk moment. Waarschijnlijk hebben ze er een lintje voor gekregen.

Historiek.net schrijft: 'Na de ondertekening werd er dus nog enkele uren gevochten. Om twee minuten voor elf sneuvelde bij het Belgische Mons de Canadese soldaat Price. Hij wordt gezien als het laatste slachtoffer van de Eerste Wereldoorlog...' Met dank aan de onderhandelaars.

Ineens bedenk ik dat 5 mei 1945, ook een verdachte datum is. De vijfde van de vijfde. Zouden ze aan het eind van Tweede Wereldoorlog opnieuw een lollig moment afgewacht hebben ?

Het scheelt niet veel. De capitulatie werd ondertekend op 4 mei om 18.00 uur, maar er werd afgesproken om de strijd pas te staken op 5 mei, om 8 uur 's ochtends. Na het wat gesteggel tussen hoge militairen werden de nodige bevelen zelfs pas om 16:30 ondertekend. Zo was het toch nog bijna de 5e van de 5e, om 5 uur. Vrede sluiten kun je maar beter niet aan militairen overlaten, want dan vallen er dus onnodige slachtoffers.

De grote herdenking in Parijs wordt vandaag ook direct door de Nederlandse TV uitgezonden. Ik ga niet kijken. De regeringsleiders die daar kransen komen leggen sturen zo weer nieuwe soldaten naar het front, als ze dat uitkomt...





De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men



zondag 4 november 2018

Een enerverende week


Het begon ermee dat op maandagochtend de verwarming het niet deed, op woensdag vierden we de verjaardag van de dochter des huizes, op vrijdagavond kwamen mijn ouders eten en op zaterdag stierf onze kat.

De wisselende emoties bij de verjaardag – leuk –, het etentje – gezellig – en het overlijden van de kat – erg verdrietig, kunnen jullie je wel voorstellen. En de ene gebeurtenis was niet het gevolg van de andere, laat ik dat vooral benadrukken. Dus laat ik wat meer vertellen over de verwarming.

Via de gebruikelijke omweg, van verhuurder, via Vereniging Van Eigenaren en hun onderhoudsinstantie, naar installatiebedrijf, kwam er op dinsdagochtend een monteur aan de deur. Na een opgewekt: 'Met Kees van de firma X !', door de huistelefoon kwam er een kleine, kaalhoofdige zestiger, met een flinke gereedschapskist in zijn hand, de trap op gestommeld. 'Poeh, drie hoog ! En ik met mijn versleten knieën !'

Ik wees hem de koude radiator en hij schroefde de thermostaatknop eraf. Daarna probeerde hij vergeefs de koude radiator te ontluchten. 'Zit er niet gewoon te weinig water in het systeem ?', vroeg ik. Ja, dat dacht hij ook. Maar om dat bij te vullen moest hij de stookkelder in.

Voor we hem weer die drie trappen af lieten gaan boden we hem eerst een kopje koffie aan. Waarna hij, aangemoedigd door de belangstellende vragen van mijn vrouw, zijn hele levensgeschiedenis vertelde.

Die knieën kwamen niet door het werk, maar door het voetballen. Hij was een talent geweest als jonge jongen, maar als je goed bent mag je met de oudere elftallen meespelen en daar gaat het er veel ruwer aan toe. Hij was een handige kleine aanvaller en die grote, bonkige verdedigers probeerden hem met grof geweld van het scoren af te houden.

Dat resulteerde niet alleen in kapotte knieën maar uiteindelijk ook in een gescheurde maag. Hij wees het aan: 'Ik heb een litteken van hier tot daar.'
Daarna was het met voetballen gedaan en werd het een baan als monteur.

Eerst werkte hij bij de concurrent van de firma X, maar dat ging allemaal heel vriendschappelijk. Bij X werkten twee broers en bij zijn baas twee andere, uit het zelfde gezin. Dus als ze bij een klus een onderdeel, of stuk gereedschap, tekort kwamen dan stuurden ze een van die broers naar X en werd het geregeld.

Dat ging over en weer. Dus toen zijn bedrijf, na een overname, failliet ging was het, gezien de goede verhoudingen, niet gek dat de firma X hem een baan aanbood. Maar ja, het was zomer, er was een WK voetballen op de TV, hij had helemaal geen zin om direct weer aan de slag te gaan. Dus wees hij het eerste aanbod af. 

Daarna kwam X met een beter voorstel, maar voor dat geld wilde hij maar vier dagen per week werken. Dat was akkoord en hij mocht beginnen als het WK afgelopen was. Dat was nu 30 jaar geleden. Nog drie jaar te gaan tot zijn pensioen en dan zou hij zijn gereedschapskist het kanaal in gooien.

Ondertussen was de koffie op en vertrok hij naar de stookkelder. Na een minuut of twintig ging de huistelefoon weer. Kees, van de firma X. Dat bijvullen ging niet lukken, in de stookkelder stond 15 centimeter water, het kwam tot over zijn schoenen. Maar hij had het al doorgegeven, dus ze gingen er wat aan doen.

Een dag later, toen we terugkwamen van een feestelijk kopje koffie, met een lekker stuk gebak, vanwege de verjaardag van de dochter des huizes, zagen we een tankwagen voor de flat staan. Een dikke slang verdween in het middelste portiek. En wat later op de dag lukte het de radiatoren te ontluchten en het huis weer aangenaam warm te stoken.

Maar toen was de week nog maar halverwege.


Wie meer wil zien over onze naaktkat Odilon kan naar deze bijdrage op dit blog. 



De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


zondag 28 oktober 2018

Wintertijd, zomerbloemen


Zouden er werkelijk mensen zijn die op zijn gebleven tot drie uur, afgelopen nacht, om de klok een uur terug te zetten ? Ik was in ieder geval om zes uur wakker vanochtend, wat niet heel ongebruikelijk is. Toen ik uiteindelijk om kwart over zeven definitief opstond kon ik, op mijn gemakje, de klokken terugdraaien. Kopje thee om half zeven, op zondagochtend, moet kunnen.

Ik moest ook dit verhaaltje nog schrijven, dus eigenlijk kwam het me best uit.

Ik wilde het maar eens over mijn balkonplanten hebben. Ik ben een tuinier van niets. Dat wil zeggen: ik probeer goed voor mijn planten te zorgen en meestal hou ik ze lang in leven, maar ik gedraag me niet als een echte tuinier. Dat wil zeggen: ik heb een hekel aan snoeien en wieden.

Een echte tuinier is iemand die denkt dat je planten moet pesten om iets van ze gedaan te krijgen. Zo iemand is voortdurend bezig met knippen, zagen, maaien en uit de grond trekken. Ik heb daar moeite mee.

Waar andere mensen, van de moestuinbakjes van AH, sla eten en radijzen, laat ik alles in bloei komen. En als er wilde plantjes in mijn bloempotten opschieten, dan laat ik die ongemoeid. Al was het maar omdat ik wil weten wat voor soort wild plantjes het zijn en dat zie je meestal pas als er bloemen in komen.

Dit jaar had ik alle kweekbakjes weggegeven en had ik besloten om maar direct bloeiende planten te kopen. Dus bloeiden er van de zomer prachtige muurpeper, margrieten en herfstasters op mijn balkon. Tot plezier van de wilde bijen en zweefvliegen. Alleen het koeienogenplantje verpieterde en ging dood.

Gelukkig kreeg ik, van de persoon die ik de kweekbakjes cadeau had gedaan, een daaruit opgekweekt paprikaplantje en een kaneelbasilicum. Die laatste kwam weer prachtig in bloei. Ja, daar heb ik talent voor.

Ik heb er ook een keer een paar blaadjes vanaf gehaald en op een boterham met tomaat gelegd. Lekker, maar de rest van de plant was voor de hommels, die blij waren met de bloemen.

De paprika deed het wat minder voorspoedig. Hij stond misschien wat te donker en bleef wat klein. Toen de onderste bladeren geel begonnen te verkleuren overwoog ik zelfs even om hem maar weg te gooien. Totdat ik in de top van de plant twee knoppen ontdekte.

Nu staat hij voor het raam in de slaapkamer te bloeien. Twee lichtgele bloemetjes zitten er in. Of er ook paprika's in gaan komen zullen we af moeten wachten.

En door mijn anti-tuinier-beleid had ik het afgelopen jaar 33 verschillende soorten bloeiende planten op mijn balkon. De meerderheid is spontaan aan komen waaien...

Voor de nieuwsgierigen hier de volledige lijst:
Blauwe Bes, Bolderik, Boekweit, Citroenmelisse, Dropplant, Duizendblad, Engels Raaigras, Fuchsia, Gewone Ereprijs, Gewone Hoornbloem, Grote Weegbree, Groot Kaasjeskruid, Harig Knopkruid, Herfstaster, Lavendel, Lobelia, Luzerne, Madeliefje, Margriet, Mosterd Zwarte, Muurpeper, Narcis, 
Paardenbloem, Phacelia, Prikneus, Schermhavikskruid, Thijm, Timoteegras, Vlas, Vogelmuur, Witte Klaver, Zilverberk, Zonnebloem

Foto's van de paprikabloemen vind je op Twitter


De Strip: De Strip van deze keer is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men